Diagnoza i co dalej?

Na początku rodzice przeżywają szok. To zupełnie naturalne, że z trudem radzą sobie z emocjami i lękiem. Paniczny strach mija, gdy wzrasta wiedza o tym, co to jest cukrzyca, jak się ją kontroluje i jak się z nią żyje. Naturalnym pytaniem jest: dlaczego właśnie moje dziecko? Czy to moja wina? Należy jak najszybciej uporać się z takimi wątpliwościami. Przyczyny cukrzycy typu 1 w większości nie są znane. Tylko u niewielu pacjentów występuje ona jako schorzenie dziedziczne czy wrodzona wada trzustki. Diagnoza często jest stawiana przy okazji badań wynikających z przeciągającego się przeziębienia, czasem anginy.

Dziecko ma pewne typowe objawy: jest osłabione, odczuwa nieustanne pragnienie, często oddaje mocz i chudnie. Wówczas wykonuje się badania laboratoryjne na obecność cukru we krwi oraz acetonu i glukozy w moczu. Po rozpoznaniu mały pacjent powinien natychmiast trafić do szpitala, gdzie kilkakrotnie w ciągu dnia będzie miał badany poziom cukru. W tym czasie rodzice przechodzą intensywne szkolenie. Idealnie byłoby porozmawiać z lekarzem diabetologiem, pielęgniarką – edukatorką diabetologiczną, psychologiem i dietetykiem.

Istnieją różne stowarzyszenia i fundacje udzielające pomocy osobom z cukrzycą (informacje o nich można znaleźć na naszej stronie), warto także wśród tych organizacji poszukać informacji i pomocy. Czasem rozmowa z psychologiem potrzebna jest i dziecku, i rodzicom, którzy boleśnie uświadamiają sobie, że to choroba przewlekła, czyli na dzień dzisiejszy – nieuleczalna.

Akceptacja to pierwszy krok do opanowania cukrzycy. Dzieci na początku obawiają się kłucia, zastrzyków, nie chcą przestrzegać diety. Musimy jednak codzienne czynności związane z kontrolą poziomu cukru traktować jak najzwyczajniej. W końcu dziecko też uzna je za „normalne”, za część swojego życia. Dobrze jest wyjaśnić dziecku całą sytuację w ten sposób, żeby się nie bało przyszłości, nie wstydziło choroby i mogło podzielić się wiadomością o cukrzycy ze swoimi przyjaciółmi, towarzyszami zabaw. To stworzy poczucie bezpieczeństwa. Od momentu diagnozy dziecko powinno być uświadamiane na czym polega cukrzyca i jak ją kontrolować. Trzeba również upewniać je, że jego marzenia nie legły w gruzach i nie stało się nagle „inne” czy „gorsze”. Z cukrzycą można żyć normalnie, dla wielu młodych osób samokontrola staje się czymś tak zwyczajnym jak codzienne czynności związane z higieną osobistą.

Dzisiaj, kiedy technika bardzo się rozwinęła i można używać np. pompy insulinowej, nie trzeba nawet rygorystycznie przestrzegać diety. Należy pilnować ilości węglowodanów, białka i tłuszczu, poznać zamienniki węglowodanowe i zasady zdrowego żywienia. Pamiętajmy też, wysiłek fizyczny skutecznie obniża poziomu glukozy. Najlepiej, aby dziecko uprawiało sport codziennie, jednak każdą aktywność należy zaplanować i dostosować do niej dawkę insuliny oraz posiłek. Dla dzieci i rodziców diagnoza wiąże się z przemodelowaniem życia. Nie trzeba jednak podporządkowywać wszystkiego cukrzycy. Jest ona impulsem do zmiany trybu życia – świadomie staje się ono aktywniejsze. Gdy pomyślimy o tym, że kontrolowanie choroby polega między innymi na zdrowym odżywianiu i aktywności ruchowej, może się okazać, że z cukrzycą można się nawet zaprzyjaźnić!