Polityka i Prawo

Zwyrodnienie stawów często określa się mianem choroby „zużycia”. Charakterystyczne bóle, obrzęki i zniekształcenia struktur stawów występują u ponad 60% osób, które ukończyły 60 rok życia. Zniszczeniu podlega głównie chrząstka stawowa, która stanowi ochronną warstwę kości, która w wyniku rozwoju choroby także jest uszkadzana. Zniszczeniom towarzyszy rozwój stanów zapalnych.

Genezę choroby upatruje się w najzwyklejszym zużyciu stawów. W ciągu całego życia stawy narażone są na działanie bardzo dużych sił, które dodatkowo są powiększane przez wady postawy i przede wszystkim nadwagę. Chrząstki stawowe mechanicznie się ścierają a z wiekiem maleją zdolności regeneracyjne organizmu. Istotnym elementem jest także starzenie się samej chrząstki – włókna, których jest zbudowana rozluźniają się i spada ich odporność na ścieranie. Swoje znaczenie ma też genetyka – zauważono dziedziczny charakter wielu problemów ze stawami paliczków palców. Zwyrodnienia są częstym powikłaniem reumatoidalnego zapalenia stawów, w przebiegu którego dochodzi do znacznego upośledzenia możliwości regeneracyjnych tkanek miękkich stawów.

Organizm chroni się przed skutkami zniszczeń starając się odbudowywać i nadbudowywać nowe tkanki. Tak jakbyśmy chcieli zaklejac nowa warstwa tynku powstające dziury w ścianie – będą widoczne nierówności. W ten sposób powstają zwyrodnienia. Przewlekłość choroby nieuchronnie prowadzi do rozmiękania powierzchni chrząstek i powstawania ubytków. Powierzchnie chrzęstne się załamują a pod nią zaczynają tworzyć się torbiele. Zmiany chorobowe pojawiają się coraz głębiej.

Zapaleniu zaczyna ulegać błona maziowa czyli wewnętrzne wyścielenie stawu. Ciągłe niszczenie i regeneracja tkanek prowadzą do tworzenia się blizn. W późnych stadiach choroby zaczynają występować osteofity czyli wyrostki kostne na powierzchni stawów.