Inną nazwą określająca kręcz karku jest dystonia szyjna. Jest to bardzo uciążliwa dla pacjenta oraz trudna do leczenia choroba układu pozapiramidowego. Charakteryzuje ją wzmożone, niekontrolowane napięcie w obrębie niektórych grup mięśniowych (w tym przypadku mięśni szyi) oraz ich powolne, mimowolne ruchy. Wynikiem takiego działania jest nieprawidłowe ustawienie głowy w stosunku do ciała.
Istnieją dwa rodzaje kręczu. Pierwszy, wrodzony, rozwija się w dzieciństwie i w wyniku swojego przebiegu doprowadza do stałego unieruchomienia dziecka w przyszłości. Dodatkowym powodem występowania wrodzonego kręczu karku jest uszkodzenie lub zniekształcenie mięśni szyi, które w wyniku niewydolnej pracy w stosunku do innych powodują odgięcie głowy w kierunku mięśni silniejszych. Drugi rodzaj kręczu dotyka przeważnie osoby dorosłe i ogranicza się tylko do pewnych grup mięśniowych. W takim przypadku kręcz może pojawić się nagle, spowodować ograniczenie ruchomości, ale równie szybko ustępuje. Inne przypadki wskazują na to, że kręcz może również rozwijać się stopniowo i powoli zajmować różne grupy mięśniowe z innym stopniem nasilenia. Na początku pojawia się on okresowo, później dochodzi do zwiększenia stopnia jego nasilenia i zaczyna występować co raz częściej zmniejszając czas występowania remisji do zera.
Przyczyny
Przyczyny występowania kręczu nie są jednoznacznie ustalone, pomimo szeregu wykonywanych badań. Według statystyk znacznie częściej występuje u kobiet niż u mężczyzn. Dodatkowo jego występowanie uwarunkowane jest genetycznie. Pomimo nieznanych przyczyn bezpośrednich, ustala się pośrednie. Zaliczymy do nich: zakażenia, nacieki zapalne, uciśnięcie nerwu w okolicy kręgosłupa szyjnego czy przesunięcie stawów kręgosłupa. Ponadto wpływ na rozwój kręczu mogą mieć choroby tarczycy, guzy w obrębie szyi, przebyte urazy w okolicy szyi i karku oraz różnego rodzaju choroby mięśni i stawów górnego odcinka kręgosłupa.
Objawy
Przodującym objawem wystąpienia kręczu karku jest wzmożone napięcie w obrębie mięśni: mostkowo-obojczykowo-sutkowego oraz czworobocznego. Takie zaburzenie prowadzi do nieprawidłowego rozkładu napięcia w obrębie wszystkich mięśni stabilizujących odcinek szyjny. Tego rodzaju dysbalans prowadzi do bolesnego skurczu i ruchu skręcającego mięśnie szyi. W wyniku takiego działania głowa przekręca się do przodu, do boku lub do tyłu. Niestety przymusowe ustawienie głowy znacznie ogranicza komfort życia chorego. Podczas stałego, wzmożonego napięcia mięśni w obrębie karku może powstać ich okresowa bolesność oraz przerost tych mięśni. Niestety kręcz karku ma charakter postępujący, co wiąże się z występowaniem podobnych objawów w obrębie innych części ciała.
Diagnoza
Diagnostyka kręczu opiera się na zebraniu dokładnego wywiadu od chorego. Dodatkowo przeprowadza się bardzo dokładne badanie neurologiczne oraz palpacyjne wyczuwa się stopień napięcia mięśni. Ponadto w celu ustalenia przyczyn istnieje możliwość wykonania zdjęcia rentgenowskiego, które oceni czy doszło do uszkodzenia stawów w obrębie kręgosłupa. Bardziej miarodajną metodą jest wykonanie tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego. Przodującym badaniem w ocenie wzmożonego napięcia jest elektromiografia.
Leczenie
Według najnowszych badań najbardziej efektywna metodą leczenia dystonii szyjnej jest ostrzykiwanie toksyną botulinową mięśni karku oraz szyi. Niestety po wykonanym zabiegu mogą występować zaburzenia połykania oraz mówienia, jako efekty uboczne działania toksyny. Oprócz tego stosuje się niesteroidowe leki przeciwzapalne, hamujące impulsy nerwowe oraz rozluźniające mięśnie. Oprócz standardowego leczenia farmakologicznego powinno się stosować rehabilitację, taką jak terapia manualna, masaże czy zabiegi z zakresu hydroterapii.
Pozostałe teksty tematyczne online:
